Wonen is een universeel recht. Maar het is alsmaar moeilijker om ervoor te zorgen dat iedereen een veilige, betaalbare woning heeft. In 2016 woonde 54 procent van de wereldbevolking in steden. Tegen 2050 verwacht men een stijging tot 70 procent. Dat stelt ons voor tal van uitdagingen. Op het vlak van ecologie en klimaatverandering bijvoorbeeld – steden zijn wereldwijd namelijk verantwoordelijk voor 70 procent van de CO2-uitstoot. Door het groeiende aantal stedelingen verkleint ook de kans dat iedereen een menswaardige woning vindt. En het ruimtelijk en stedelijk beleid wordt wereldwijd op de proef gesteld, want de manier waarop we de openbare ruimte invullen of hergebruiken zal mee bepalen welke woonvormen mogelijk zijn.
Migratie als gevolg van politieke instabiliteit, klimaatverandering en economische tegenspoed vergroot die uitdagingen aanzienlijk. Ook de vergrijzing heeft een impact, want woningen moeten aangepast zijn aan een verouderende bevolking. Bovendien blijft de wereldbevolking toenemen. Tot slot heeft de huisvesting van de groeiende wereldbevolking ook een ethisch aspect, vanwege de schijnbare onmogelijkheid om wonen als basisrecht voor iedereen te garanderen. Dat is sterk gelinkt met migratie, discriminatie, ongelijkheid en rechtvaardigheid.
Omdat deze problematiek zoveel aspecten heeft, valt het belang van interdisciplinair wetenschappelijk onderzoek niet te overschatten. Stedenbouwkundigen, architecten, ontwikkelaars, beleidsmakers en wetgevers zullen moeten samenwerken met wetenschappers uit andere disciplines, zoals demografie, antropologie, migratiestudies, klimaatkunde, ruimtelijke ordening, ethiek en geneeskunde. Die complexe samenwerking moet worden geleid vanuit een overkoepelend perspectief op wonen, met voldoende oog voor de globale, Europese, nationale en lokale implementatie.