Waarom wordt er niet meer aandacht gegeven aan de ondersteuning van mobiliteit (vb. via openbaar vervoer, autorijden, etc.) van klinische doelgroepen (vb. dementie, autisme, schizofrenie, etc.)?
Een half decennium geleden betoogde Gössling (2013) reeds dat psychische stoornissen een dimensie zijn die tot dusverre grotendeels over het hoofd is gezien in studies naar mobiliteit en transport. Psychische stoornissen omvatten angststoornissen, stemmingsstoornissen, middelenmisbruik en persoonlijkheidsstoornissen. Anno 2018 is hier nog steeds te weinig aandacht voor. Nochtans zorgt (onafhankelijke) mobiliteit voor een significante stijging van de levenskwaliteit.
Deze vraag werd beantwoord. Ontdek meer door op het filmpje of het logo te klikken.
